بخشی از درسگفتار صنوبر وجود جلسه یازدهم:

مثل اين سخن حديث پيامبر (ص) است كه فرمود: خداى جل و علا مى‏فرمايد: من هر سخن حكمت آميزى را قبول نمى‏كنم در صورتى كه مقصود گوينده هواى نفسانى باشد و اگر هدف و خواسته بنده محبت و رضايت من بوده باشد سكوت او را حمد و به عنوان وقار قرار مى‏دهم گرچه سخن نگفته باشد. پس بنگر چگونه مدار قبولى و ثواب بر عمل بر امور باطنى گذاشته شده است كه آيا در قلب‏ ذكر خدا و آرامش به حق و مراقبت او موجود است يا خير؟ و هر سخنى از بنده مورد قبول قرار نمى‏گيرد، بلكه هر سخنى كه از قلب‏ برخاسته باشد و ميل به خداى سبحان داشته باشد و اوامر خداى را اطاعت كند و از خشم او پرهيز كند با چنين اوصافى‏ سكوتش را حمد قرار مى‏دهيم و اين نظير گفتار آن حضرت است كه فرمود: گرچه نمازش اندك باشد و نزديك به اين گفتار گفتار آن حضرت است كه دعا با نيكوكارى بسان نمك در طعام است پس كم دعا با افعال خير كافى است.

 در مرآة گويد: زنده دل يعنى دلت حاضر باشد و ساهى و غافل نباش، زيرا قلب‏ غافل از ياد خدا و ادراك حق تعالى مرده است و قلب‏ غافل ذاكر زنده است و از آيه‏ أَ وَ مَنْ كانَ مَيْتاً فَأَحْيَيْناهُ‏ آنكه مرده است و زنده‏اش كرديم. «و انك لا تسمع الموتى» تو مردگان را نمى‏توانى بشنوانى مراد اين قلب‏هاست.